केही पुराना सुदूर यादहरू र मेरो जिज्ञासा
पाखा पखेरा अनि डाँडा चढ्दै गर्दा भन्ज्याङ पुगिन्थ्यो । भन्ज्याङ पुगेपछि एउटा सानो ढुंगा या हरियो पात (पाती) टिपेर चढाइन्थ्यो ।
बलौटेबाट कस्सिएर हिंडेपछि चौकी डाँडामा बिसाउने लक्ष्य रहन्थ्यो । अगाडि हे¥यो मधेस देखिएला जस्तो । पछाडि फर्किदा सेतो हिमाल अनि त्यस मुनि कता–कता ‘लिब्जु’ थुम्का अनि ‘वामद्याल’ देखिएला जस्तो ।
चौकी डाडाँको भन्ज्याङमा बसेपछि जोकोही एकचोटी मनको दुःख नबिसाउने कमै हुन्थ्यो होला । ‘कठैबरी जिन्दगीमा उकाली ओरालीले नछोड्ने भो’ भन्दै । अनि पात टिपेर गीतको कोलाज लय हालेर बजाइन्थ्यो ।
अँ, यो भन्ज्याङ पुगेपछि एउटा सानो ढुंगा या हरियो पात टिपेर चढाउने किन गरिन्छ ?
कसका लागि ?
अनि त्यसो नगरे के हुन्छ ?
लुन, यो सम्बन्धी केही जानकारी गराइ पाऊँ । लेख लेखौं । बिर्सिएला ।
तपाईहरूको पनि अवश्य केही महत्वपूर्ण सुदूर यादहरू छन् ।
छ्यास्सै लेखी पठाउनोस् ।
mankiratee@hotmail.com
यो सुदूर सम्झना वर्तमान संघीय नेपाल प्रदेश नं.१ सोलुखुम्बु, ओखलढुंगा, खोटाङ, उदयपुर, सिन्धुलीलगायतको सामाजिक परम्परा तथा करिब चार दशक अघिको जनजीवनको संस्मरण उजागर गर्न प्रस्तुत गरिएको हो ।
आवरण फोटो स्रोत गुगलबाट
